Eindelijk een niet-psychiatrisch geval!

Mijn regionale krant heeft op zaterdag een heuse Woonbijlage, waarin vanalles over wonen beschreven staat wat je misschien nooit nodig hebt, laat staan dat je het ooit hebt willen weten. Ik blader er dus altijd maar even doorheen, lezen doe ik het nooit. Behalve die ene rubriek die nu al een tijdje draait: Keukenlijken. Daar bedoelen ze die apparaten mee die je ooit hebt gekocht omdat ze zo handig leken maar die je nooit gebruikt hebt omdat ze achteraf wel erg lastig schoon te maken waren, omdat je je in zeventien bochten moest wringen voor je resultaat boekte of omdat ze toch niet zo goed bleken te werken.

In Maastricht hebben ze een ander definitie van keukenlijk:

Da’s toch leuk in je keuken, nietwaar? Maar misschien niet zo handig als je toch al een slecht huwelijk hebt. Het ding zou je eens op bepaalde gedachten brengen.
Ik vond het een prachtig messenblok maar ik heb niet naar de prijs durven kijken; het zal wel hartstikke duur zijn.
  
Dat Maastricht een leuke stad is wist ik al; ik was er wel eens een dagje geweest maar het is ook zeker de moeite waard om er een weekendje naartoe te gaan.

           

Op het Vrijthof word je welkom geheten door een Herremenie (zeg ik dat goed K?) van purschuimen beelden, die van het (sorry!) saaie plein toch iets levendigs maken. Oké, de terrasjes erom heen zijn leuk, maar het plein zelf maakt een doodse indruk met die lege  kiosk en kale bomen.

De obligate fontein mag natuurlijk niet ontbreken want die is onmisbaar op een plein.
                     

Geen drinkwater, precies! Helemaal geen water zelfs!

  

En een lesje moderne geschiedenis is ook nooit weg.

De  mooiste – en grootste – boekenwinkel van Nederland, in ieder geval van Maastricht, is te vinden in een fraaie kerk.

Verder heb je natuurlijk de ‘echte’ bezienswaardigheden van Maastricht: de Sint ServaasBasiliek met het graf van Sint Servatius, de Onze-Lieve-vrouwe-Basiliek met de Sterre der Zee,  de vestingwerken met als hoogtepunt de Helpoort, en natuurlijk het Bonnefantenmuseum. Dat laatste viel trouwens een beetje tegen. Ik vond het gebouw waarin het museum was gevestigd wel apart, maar de kunstwerken niet bijzonder mooi.

Maar dat alles heeft natuurlijk geen moer met die titel te maken.
De vleiende maar daarom niet minder terechte kwalificatie "Een van de weinige niet-psychiatrische gevallen van het VK-blog" werd mij vanochtend zo rond een uurtje of één toebedeeld van een door onze meer kunstzinnige bloggers die ik, samen met Kokopelli en Ivy als gast bij een besloten bijeenkomst van een bridgeclub, samen met zijn ‘partner in arts’ in levenden lijve, in vol ornaat en gewapend met afwisselend een gitaar en mondharmonica heb mogen aanschouwen.
Aan de uitvoerige schrijfstijl die ik, compleet met hoofd- en bijzinnen, speciaal voor deze alinea heb proberen te ontwikkelen, maar die me toch echt teveel moeite kost om hem het hele blog te kunnen vasthouden kunt u vast wel aflezen om wie het gaat.

Nee? Dan hebben we altijd nog de foto:

Kijk, blogger Beus werd op een optreden van dit gezelschap getracteerd bij het afscheid van zijn arbeidzame leven, maar dat is ons natuurlijk niet allemaal gegund. En ik wil niet al te uitvoerig te worden, want dit was eigenlijk een blog over mijn weekend in Maastricht, kan ik u allen aanraden: ga bridgen, probeer het te leren, en als tijdens de algemene ledenvergadering van de club het jaarlijkse ontspanningsavondje ter sprake komt, opper dan zo tussen neus en lippen door de suggestie dat dát nou de gelegenheid bij uitstek is om cabaret Dubbelfout uit te nodigen! Het is mij goed bevallen, en dan word ik nog niet eens gehinderd door enige kennis over de edele bridgesport.

En de clou van het verhaal is natuurlijk dat we Frans, ondanks al zijn eerdere weerzin tegen het fenomeen, nu toch hebben weten te verleiden deel te nemen aan een bloggersborrel. Die volgens mij nu nog bezig zou zijn geweest, ware het niet dat de dorpskroeg in de  kleine uurtjes zijn deuren sloot.