Been there, done that

Bij aankomst in Bangkok komen we Anne tegen. We reizen namelijk in een groepje van vijf personen: Ate, ik, een Belgische invasie bestaande uit twee personen, en Anne. Anne was een vrouw van de wereld en had veel gereisd. Dat wilde ze ook graag laten horen.

Weet je hoe dat in India ging?

Ja, dat was in Vietnam ook zo.

Toen ik voor het eerst in New York was……..

Die gids in Kenia deed dat anders

Nee, die olifanten die we in Zuid-Afrika zagen oversteken….

In Nieuw Zeeland zaten we eens in een auto……..

Kortom, met Anne ging je niet lachen, die wist waar Abraham de mosterd haalde. Een rasechte Rotterdamse die zich de kaas niet van het brood liet eten en behoorlijk eigenwijs kon zijn. Ik vond het prima. Af en toe wel wat irritant, maar van de andere kant: je moet je drie weken met elkaar zien te vermaken, en ze was ook niet te beroerd om iets te vragen als ze niet wist wat het was en ze lulde vrolijk tegen de plaatselijke bevolking aan.  Door haar toedoen zijn we in de kleinste eettentjes geweest waar we (meestal) het lekkerste eten van Thailand hebben gehad.

Onze Belgische invasie – zo noemden ze zichzelf – was weer een heel ander verhaal. Een ouder echtpaar dat na hun pensionering ook nogal wat had gereisd en ook niet op een dubbeltje hoefde te kijken, maar daar niet teveel ruchtbaarheid aan wilde geven. Ze hadden altijd een restaurant gehad en nu ‘deden ze nog wat met een paar stallen’, zeiden ze. Het was een plezant stel en ik weet weer wat er bedoeld wordt met boucheren, marcheren en andere Vlaamse termen.

En maak daar dan maar eens een groep van! Eigenlijk ging dat vanzelf wel goed; Anne trok vaak haar eigen plan maar wij hebben met zijn vieren best veel lol gehad. En dat drie weken lang…..gelukkig ging het allemaal goed. Nu ben ik weer thuis; de temperatuur op Schiphol was -12 toen ik aankwam dus het leek alsof ik in een vrieskist stapte. Gelukkig kon ik de hulptroepen inschakelen die de kachel thuis alvast hadden aangezet zodat ik niet al te veel last heb gehad van de kou.

Advertentie

Zeewezens

Je komt hier vanalles tegen!

Vanmiddag is het een beetje gaan waaien en inmiddels (18.37 uur) lijkt het wel een tropische storm. Ik weet niet hoe dat moet met de veerboot, morgen. Misschien toch maar een eerdere boot nemen, want de kans is groot dat de laatste boot (die wij moeten hebben) niet vaart als het zo hard waait.

 

Ko Samed

Misschien had ik het kunnen weten, maar het massatoerisme op Ko Samed kwam toch als een verrassing. Het hele eiland is een nationaal park en de Thai zijn erg trots op hun nationale parken, dus daarom verwachtte ik geen disco’s en dat soort treurigheid.

De dagindeling voor de plaatselijke horeca ziet er redelijk gevuld uit. ’s Ochtends vegen ze het strand aan zodat alle rotzooi van de vorige dag weg is (zet gewoon een afvalbak neer, dat werkt misschien ook wel) en worden de ligstoeltjes keurig in het gelid gezet. Hele compartimenten worden dan afgezet met een touw, want die zijn bedoeld voor de dagjesmensen, die van 10.00 tot 16.00 op het eiland verblijven. Als die weg zijn worden de ligstoelen opgeruimd en wordt het strand ingericht als een openluchtrestaurant, compleet met lampen en dergelijke. Waarna dat laat in de avond ook weer opgeruimd wordt.

’s Avonds zijn er fireshows, van die jongetjes die met brandende fakkels jongleren, er komen mensen langs met Thaise geluksballonnen en om de honderd meter zit een andere deejay met de meest vreselijke house-mixen. En die gaan door tot een uur of twee in de ochtend.

Maar dat neemt niet weg dat Samed een heel mooi eiland is. Vanochtend heb ik een heel eind langs het strand gewandeld, behalve op de stukken waar het te rotsachtig was, daar moest ik even door het binnenland. Morgen wil ik de andere kant van het eiland gaan doen, even puzzelen hoe dat moet.

Kill Bill #2

mijn voetjes aan het strand van Ko Samed

De laatste dag in Bangkok hebben we goed besteed. Er is zoveel moois te zien in die stad dat het moeilijk kiezen was, maar uiteindelijk zijn we naar het Grand Palace geweest, de Wat Pho waar de Liggende Boeddha tentoongesteld wordt, en naar de Wat Arun. Die vond ik eigenlijk nog het mooist. Van ver ziet hij eruit als een Cambodjaanse Khmer-tempel, zo’n beetje in Angkor Wat-stijl, dus grauw en grijs, maar als je dichterbij komt zie je hoe mooi de versieringen met gekleurde tegels zijn aangebracht. Hoezo grauw en grijs; een grote kleurexplosie bleek het te zijn.

Bij het Grand Palace stonden diverse stenen beelden van wachters. De oude Japanse samoerai-meester van Beatrice was er ook, enigszins verdwaald maar aangezien ik geen plannen heb om naar Japan te gaan vond ik het prettig om hem hier tegen te komen.

Nu zitten we op Ko Samed, een bounty-eiland zoals je in de folders ziet. Wat er niet in die folders staat, is dat het hier stikt van de Russen en van de speedboten die bij het strand aangemeerd liggen. Maar daar kijken we wel doorheen. Het zand is wit, de zee is warm en de cocktails smaken goed!

One night in Bangkok

Gisteren zijn we na een treinreis van 7 uur weer in Bangkok aangekomen. De trein had airco en door onze ervaringen in de nachttrein waren we gewaarschuwd dat ze die zeker niet zouden laten uitstaan, dus daar zat ik in mijn lange broek en sokken met schoenen. Geen overbodige luxe. Toen we uitstapten leek het alsof iemand de kachel had aangezet: niet meer de koelte van Chiang Mai, maar weer de vochtige smog van Bangkok.

Omdat Shoestring nog wat goed te maken had, kregen we een riviercruise met diner aangeboden. Wij blij, maar dat bleek voorbarig.  Het was werkelijk niet om te hebben. Het eten was goed, maar er was levende muziek van een Thaise zangeres die niet kon zingen maar dat zelf nog niet in de gaten had. En het ergste is, je kunt niet van zo’n boot af, je moet wachten tot hij op het eindpunt is. Maar het uitzicht op de wal was wel aardig.

Ik ga niet op een olifant zitten!

…….al waren ze wel schattig, die kleine baby-olifantjes in het Elephant Conservation Center. Nou zijn die hummels natuurlijk niet bedoeld om mensen te vervoeren, dat doen de grote, volwassen dieren. En aangezien zo’n olifant,  hoe getemd ook, toch een wild dier blijft dat behoorlijk verwoestend kan zijn, ga ik er niet bovenop zitten.

Onze gids Kopie (waarvan? zei Ate) had ons opgedragen om 07.00 klaar te staan voor vertrek naar dat Olifantencentrum. Het was een uur rijden, dus we stonden daar om 08.00 voor een gesloten deur. De show begon pas om 10 uur. Geen show dus, want we hadden geen zin om twee uur te wachten. Wel even naar het olifantenhospitaal gegaan, waar  zieke en gewonde dieren worden verzorgd. Er was er eentje die op een landmijn was gestapt en een enorm misvormde poot had.

De enige olifant waar je met een beetje moeite op kon, was een neppe.

Daarna weer de auto in naar een Birmaans tempelcomplex, ben even vergeten hoe het heet. Dat was wel mooi, maar helaas was de tijd tekort om alles goed te kunnen bekijken. Ik had bijvoorbeeld nog wel in het oudste tempeltje van Thailand willen kijken, zei ik tegen Ate. Daar mocht jij toch niet in, zei hij. Verboden voor vrouwen. U zegt?? Ik dacht dat dat alleen in Islamitische landen gebruikelijk was, dat vrouwen uitgesloten werden. Valt me dan weer tegen.

Terug op de parkeerplaats was de chauffeur verdwenen – zijn auto stond er nog wel – zodat we nog een half uur hebben moeten wachten. Die tijd had ik dus liever besteed aan die tempels.

Volgende stop was een pottenbakkersmuseum. Daar hadden wij geen zin in en in overleg met de gids besloten we naar een pottenbakkerswerkplaats te gaan. Dat hadden we nou niet moeten doen. De chauffeur wist de weg niet zo goed en moest steeds de weg vragen. Hij jakkerde met een snelheid over de hobbelige weggetjes en bij de grootste kuilen en bulten werd ik zo ongeveer gelanceerd. Gelukkig was het een ruime minibus met een hoog dak, anders had ik er zeker en vast diverse keren tegenaan gezeten.

Nu zitten we in Phitsanulok, een rumoerige en lawaaierige stad waar volgens mij niks te doen is. Het was mij liever geweest als we in Sukhotai hadden gebleven zodat we nog naar de ruines hadden kunnen gaan.  Ga ik zeggen in de evaluatie voor Shoesting. Morgen weer naar Bangkok, nu met de dagtrein, en na twee nachten Bangkok  krijgen we nog drie nachten Koh Samet.

Van A naar B

Omdat ik nog geen antwoord heb gehad van Shoestring op mijn mailtje over het reisprogramma zijn we vandaag maar braaf achter de gids aangesjokt naar het busstation, waar we met een luxe bus vertrokken voor de reis Chiang Rai – Chiang Mai. Dat viel niet tegen; het was net een vliegmaatschappij op wielen. Er liep een soort stewardess rond die flesjes water en pakjes koeken uitdeelde en voor we het wisten stonden we weer op het busstation van Chiang Mai.

Met deze public bus – die volgens mij voor de doorsnee-Thai niet te betalen is, ook al kostte dit reisje van drie uur maar 160 TB – hebben we het zoveelste vervoermiddel van deze vakantie te pakken.

Er rijden hier nog riksja’s, al zie je die niet zoveel als in Cambodja en Vietnam.

Deze busjes doen dienst als taxi in Chaing Rai. Het zijn omgebouwde Mitsubishi’s, Subaru’s en Toyota’s, maar ze lijken allemaal op elkaar. Het verschil zie je alleen aan het embleem op de radiator.

En dan hebben we nog d’n triporteur (er zitten twee Belgen in ons gezelschap): een brommer met een soort kooi aan de zijkant waar mensen, spullen, dieren, alles in vervoerd wordt. Deze had zijn laadbak aan de voorkant en hij kwam met piepende remmen tot stilstand.

Nu zitten we dus weer in ons hotel in Chiang Mai; morgen gaan we oudheden bekijken in Phitsanulok en ik geloof dat er ook een olifantenshow op het programma staat. Maar ik ga niet, ik herhaal NIET op zo’n olifant rijden.

No picture please

Treurig dagje vandaag. Niet alleen omdat we Chiang Mai gingen verlaten; het is wel een mooie stad en ik had er best langer willen blijven (van de andere kant: wie weet wat Chiang Mai ons brengt!) maar ook omdat we de bergvolkeren gezien hebben. De bergvolkeren, dat zijn ondermeer de Karen, die weer onderverdeeld zijn in diverse minderheidsgroeperingen. Een van die stammen zijn de Longnecks, die aan hun naam komen omdat de vrouwen van die ijzeren ringen om hun nek krijgen. Het begint met een ring en ieder jaar komt er eentje bij, zodat die vrouwen zo ongeveer een nek krijgen als een giraf. Als dan een keer per jaar die ringen afgaan, kunnen ze hun hoofd niet omhoog houden omdat de spieren niet ontwikkeld zijn. Ik vind dat misdadig. Die vrouwen, meisjes eigenlijk nog, worden geëxploiteerd vanwege het toerisme en ze krijgen geen enkele opleiding. Ze gaan niet naar school, af en toe komt er een docent om hen te leren lezen en schrijven. Ze kunnen weigeren om de ringen te dragen, maar dan worden ze verstoten en moeten ze weg uit het dorp. Niet alleen uit protest tegen deze praktijken, maar ook uit overtuiging heb ik – wij allemaal eigenlijk – geweigerd ook maar 1 foto van de dorpelingen te nemen en hebben we tegen de gids gezegd dat we weg wilden, nu, subiet, meteen!

Golden triangle

Daarna zijn we naar de gouden driehoek geweest, het drielandenpunt van Birma, Thailand en Laos. Deze drie landen worden gescheiden door de Mekong, waar we natuurlijk met een bootje overheen hebben gevaren. We zijn even in Laos geweest op een marktje waar dezelfde rotzooi verkocht werd als overal, dus we hebben alles laten liggen en zijn na twintig minuten weer aan boord gegaan.

In ons hotel was er enige verwarring over het aantal overnachtingen; volgens de gids gaan we morgen weer weg, maar volgens de reisbeschrijving blijven we twee nachten hier in dit (mooie) hotel. Om het zeker te weten heb ik maar een mailtje gestuurd aan de reisorganisatie; die  mailden vanavond terug dat ze erachteraan zouden gaan. Maar voor zij weer terug zijn op kantoor zijn wij alweer uitgechecked, dus ik weet niet precies wat ze willen regelen. We zien het wel, komt goed!

Vanavond lekker gegeten in een echt Thais tentje waar echt alleen maar locals komen; we zaten letterlijk aan een formica tafeltje met tafelzeiltje op straat, maar lekker!!! De rekening voor ons vijven, inclusief drank, bedroeg nog geen vijftien euro. Kom daar in Nederland maar eens om!

Morgen gaan we met de public bus (met airco) terug naar Chiang Mai en van daar naar Phitsanulok. Er stond voor morgen ook een fietstocht op het programma, maar aangezien we vandaag al zowat de hele dag in de bus hebben gezeten, hebben we even behoefte aan wat ontspanning. Lekker met een boekje bij het zwembad dus, en daarna die bus maar weer in.

Thais potje koken

In Chiang Mai worden veel kookcursussen gegeven: in een halve dag ga je met een groepje mensen onder begeleiding van een lokale kok naar de markt om boodschappen te doen waarna je samen een maaltijd gaat bereiden. Uiteraard moesten wij dat ook proberen. Eerst naar de markt.

Ik wist niet dat er zoveel verschillende soorten rijst waren. Er stonden er wel vijfentwintig op een rij.

Uiteraard werd er uitgebreid uitleg gegeven over alles wat we gingen eten en er was 1 regel die we absoluut moesten onthouden: hoe meer pepers, hoe sexier het eten (en de kok).

Daarna werd er gekookt. We kwamen in een groep terecht met vier Amerikanen, een Spaanse schone en een Chinees duo. Een van die Amerikanen vroeg steeds om meer kleine pepertjes maar die jongen had een uiterlijk waarvan ik dacht, dat heb jij toch niet nodig! Het was ook een ontzettend aardige knaap; die andere Amerikanen waren meer de vleesgeworden American Dream die alles amazing en wow en splashing vonden; hij was wat gematigder.

Uiteindelijk hebben we heerlijk gesmuld van een cashwenut with chicken, we hebben onze zelfgemaakte currypasta verwerkt in een curry met aubergines en tot slot hebben we nog coconutmilksoup gemaakt. Die laatste viel wat tegen.

Nachttrein

Volgens onze onvolprezen Bumi moesten we echt om 15.00 vertrekken uit Khao Jai, want we moesten immers om 21.00 uur de trein van Ayutthaya naar Chiang Mai hebben. De reistijd van Khao Jai naar Ayutthaya bedraagt twee uur, maar vooruit, dan hadden we nog wat spare time voor onszelf. Die tijd hebben we doorgebracht in een Thais winkelcentrum, maar ook dat is een leerzame ervaring.

Ze had ons wel gewaarschuwd dat de nachttrein wat vertraging zou kunnen hebben en daar bleek ze gelijk in te hebben: er was een white board waar de actuele vertrektijden op werden geschreven en die van ons werd steeds weer uitgegumd, maar uiteindelijk konden we dan toch om 22.45 vertrekken. Gezien eerdere ervaringen (Hue – Hanoi) had ik het niet zo op nachttreinen, maar ik moet toegeven: in Thailand werkt het beter dan in Vietnam. De bedden waren opgemaakt met schone lakens, we kregen een kussen met sloop en een deken (een dunnetje, dat wel; ik heb de hele nacht kou geleden want de airco stond op 16) en ik heb zowaar geslapen! Ik ging om half twaalf slapen en werd om een uur of acht vanochtend wakker dus dat  is geen flauwekul.

Enigszins behelpen is het natuurlijk wel als je met vier personen op een vierkante meter moet slapen en als de hele coupe zich in twee wasbakken moet wassen, maar och, het is maar een enkele nacht. Er werd koffie geserveerd en ontbijt en de mensen waren vriendelijk, dus wat wil je nog meer.

Bij aankomst in Chiang Mai stond onze gids, Miss Purple, ons al op te wachten om ons naar het hotel te brengen, dat op vijf minuten lopen van het station lag. De rest van de middag hebben we besteed aan het vinden van een restaurant; we zijn uiteindelijk bij een mohammedaanse Indier terecht gekomen. Dat betekent dus geen varkensvlees en geen rundvlees, wel kip, schaap en vegetarisch. We hebben er goed van gegeten. Op de ‘nightbazaar’  van Chiang Mai, in feite een grote toeristische markt, heb ik vervolgens een paar sandalen, een zijden sjaal en twee paar oorbellen gekocht. Morgen gaan we op een handicraft tour diverse werkplaatsen bezoeken waar ze zijden paraplu’s beschilderen, lakwerk maken, edelstenen bewerken en nog meer van dat spul.